Τάξη σημαίνει συνέπεια και ειλικρίνεια. Σημαίνει να ξέρεις ποιος είσαι και τι Θέλεις απ’ την ζωή σου. Οταν αυτά τα διαθέτεις, τότε για εμένα θεωρείσαι τακτικός. Ψυχεδελικά μοτίβα, σχήματα, ζωηρά χρώματα!

Τα έργα μου δεν έχουν στοιχεία ψυχεδέλειας. Είναι ψυχοθεραπευτικά. Είναι ένα ταξίδι χωρίς τέλος.  Έvας <<καημός>>,  μια δύναμη που με ωθεί να ψάχνω. Και ψάχνοντας ανακαλύπτω φόρμες,  χρώματα και κίνηση…

Πιστεύω πως δεν υπάρχει τέλειο σχήμα, όπως επίσης και ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική. Για εμένα ομορφιά είναι τα χρώματα του ουρανού και της <<θάλασσας>>, οι μορφές που παίρνουν τα σύννεφα.

θεωρώ ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε ζωγράφοι. Είναι θέμα εσωτερικής έκφρασης και ανάγκης. Για εμένα η ζωγραφική είναι σαν το οξυγόνο. Χωρίς αυτή δεν ζω.

Δεν είναι ένα, είναι πολλά. Είναι θέμα διάθεσης. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει το έργο του Λύτρα: Προσωπογραφία του Μικρού Νικόλα Κ.Μ. 1974, μιας και λατρεύω τα παιδιά.

Από Έλληνες τους Τσαρούχη, Γκίκα και Τέτση. Από ξέvoυς τους Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Ανρί Ματίς, Κλοντ Μονέ.

Αρχικό δουλεύω σε προσχέδια μικρά, αφού έχω σχε­διάσει διάφορους καννάβους. Μετά πειραματίζομαι πάνω σε ρυζόχαρτα μέχρι να καταλήξω σε κάποια επαναλαμβανόμενα -και όχι πάντα- σχήματα που με ευχαριστούν. Το χρώμα έρχεται στο τέλος. Σχεδιάζω πάντα με το χέρι. Διαβήτης, χάρακας, μολύβι, γόμα, η μουσική του Χατζιδάκι και όχι μόνο.

Η ζωγραφική είναι έμπνευση που κάποιες φορές σού δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσει στο ντιζάιν. Είναι η δύναμη που σε σπρώχνει σε αναζητήσεις και εφαρμογές στο χώρο αυτό.

Πάνω από όλα τα δυο παιδιά μου! Όσον αφορά τη ζωγραφική, νιώθω πως κάθε φορά η αγαπημένη μου είναι αυτή που με περιμένει στο μυαλό μου.

Η ατομική μου έκθεση σε ένα χώρο που θα είναι απλός και θα με αντιπροσωπεύει. Ένα χώρο όπου θα μπο­ρώ να «χρωματίσω» την τόσο μουντή, δύσκολη εποχή μας. Να μοιραστώ την αισιοδοξία μου για τη ζωή που τόσο «πονηρά» μας αρπάζουν… Να τη μοιραστώ με κάποιους σαν εμένα και όχι μόνο.